تعريف: استصحاب در لغت به معناي به همراه داشتن و همراهي است و در اصطلاح فقه، اصول و حقوق معنايي نزديك به معنايي لغوي آن دارد. كوتاه‌ترين تعريفي كه از آن شده عبارت است از «ابقاء ماكان» يعني حكم به بقاي آنچه پيش‌تر وجود داشته است. بدين توضيح كه هر گاه يقين داشته باشيم كه چيزي در زماني وجود داشته و حالا شك داشته باشيم كه در زمان بعد از آن هم وجود دارد يا خير؟ آن را موجودفرض كنيم مثلاً هر گاه ندانيم كه سربازي كه به جبهة جنگ اعزام شده، كشته شده، مرده يا زنده است، زنده بودن او را كه تا چندي پيش يقين داشته‌ايم، مي‌پذيريم و با ترديد در واقعيت، حكم به بقاي او مي‌كنيم و آثار و احكام شرعي و حقوقي زنده را بر او جاري مي‌سازيم و مي‌گوييم همسر او بايد همچنان بماند و شوهر ديگري اختيار نكند، اموال و داراييش نبايد تقسيم شود و حقوق او را بايد مانند گذشته محفوظ داشت و اين اصل را قدما «استصحاب حالت سابقه» و متأخّرين «استصحاب» نام نهادند.