دعواي عيني:

دعوا در صورتي عيني محسوب مي‌شود كه ماهيت حق مورد اجراء از حقوقي باشد كه براي اشخاص نسبت به اعيان اموال حاصل مي‌شود (ماده 29 قانون مدني). بنابراين دعواي خلع يد، تخلية يد از اعيان مرهونه و مستأجره، دعاوي راجع به حق العبور، حق المجري، دعاوي راجع به حقوق ارتفاقي، دعاوي مزاحمت، ممانعت از حق و تصرف عدواني، دعواي استرداد سند و دعواي افراز، از دعاوي عيني محسوب مي‌شود.

دعواي شخصي:

دعوا در صورتي شخصي تلقي مي‌شود كه ماهيت حق اصلي مورد اجراء شخصي و به عبارت ديگر عهدي است مانند مطالبة دين و يا دعواي الزام به انجام عمل.

دعواي مختلط:

به دعوايي اطلاق مي‌شود كه دارنده آن در شرايطي است كه در عين حال مجاز به اجراي حق عيني و حق شخصي است. به طور مثال، اول اينكه شخص با انعقاد قراردادي، مالك مالي گرديده است. در اين صورت شخص مالك مي‌تواند در اجراي حق مالكيت (عيني) نسبت به مبيع كه در تصرف بايع است دعواي مالكيت به منظور اثبات يد بر آن اقامه نموده و يا نظر به اينكه در نتيجة قرارداد حق درخواست الزام فروشنده را به تحويل مبيع دارا گرديده الزام وي را به انجام تعهد خويش بخواهد