إذن بر دو قسم است: صريح و ضمني.

إذن "صريح" موافقت روشن و كامل با امري است. مثل اين كه پدري به خواستگار دخترش جواب موافق دهد و در مراسم نامزدي، عقد و ازدواج او هم حاضر شود و اسناد مربوط به نكاح را امضاء كند.

إذن "ضمني" موافقت غيرروشن يا عدم مخالفت در امري است به نحوي كه بتوان از آن رضايت شخصي را استنباط كرد. مثل اين كه مال كسي را به طور فضولي بفروشند و پول آن را گرفته به او بدهند و او پول را بگيرد و حرفي نزند. اين را شاهد حال گويند.

إذن ضمني ممكن است به صورت إذن فحوا باشد و آن عبارت است از اين كه در موردي بتوان به طريقي رضايت كسي را استنباط كرد. مثل اين كه شخصي دوستي را به منزل خود ميهمان كند. مي‌توان گفت كه با وضو گرفتن او و نماز گزاردنش در آن منزل و يا مطالعة كتاب‌هاي او هم راضي است. إذن فحوا دلالت التزامي كلام است.