شهرت عملي اگر بين قدماي اصحاب بوده به نحوي كه به زمان معصوم (ع) رسيده باشد، حجّت است زيرا خود نوعي از تقرير است ولي شهرت عملي بين متأخّرين حجّت نيست.

شهرت روايتي حجّت است بدين معنا كه مي‌تواند ضعف سند خبر را جبران كند و به هنگام تعارض دو خبر، موجب ترجيح يكي از آن‌ها بر ديگري شود.

حجّيت شهرت فتوايي مورد اختلاف است. مشهور اصوليين شهرت فتوايي را مطلقاً حجت ندانسته و ادله‌اي را كه ديگران براي حجّيت شهرت به طور مطلق يا به طور تفصيل آورده‌اند، رد كرده‌اند.

نكته: اصوليين ظن مطلق را حجت نمي‌دانند.