طبق مادة 100 منشور ملل متحد، هر كارمند بين‌المللي موظف است از دست زدن به كاري كه خلاف شئون شغلي اوست خودداري ورزد و خود را در مقابل سازمان مسئول بداند.

كاركنان بين‌المللي، دستمزدي دريافت مي‌دارند كه با رعايت بعد مسافت محل اقامت آنان از كشورشان به آنها تعلق گرفته است. البته به شرطي كه از اتباع دولت مقر سازمان نباشند. كاركنان بين‌المللي حق تشكيل اتحاديه را دارند. مزايا و مصونيت‌هاي كاركنان سازمان‌هاي بين‌المللي بر اصل ضرورت استوار است با اين‌ حال مزاياي مالياتي در زمرة منافع شخصي كارمند جاي مي‌گيرد.

تضمين حقوق كاركنان بين‌المللي با ركن اداري سازمان ذيربط است. در 1927 يك دادگاه دايم اداري در قلمروي جامعة ملل تأسيس شد و به حيات خود ادامه داد تا در 1949 اساسنامة آن اصلاح گشت. دادگاه سازمان بين‌المللي كار مي‌تواند به دعاوي كاركنان بين‌المللي در برابر سازمان بين‌المللي كار، سازمان بين‌المللي خوار و بار و كشاورزي، اتحادية پست  جهاني، آژانس بين‌المللي انرژي هسته‌اي، سازمان جهاني بهداشت، يونسكو، اتحادية بين‌المللي هواشناسي، اتحادية بين‌المللي مخابرات و برخي سازمان‌هاي خارج از نظام ملل متحد مثل مركز اروپايي تحقيقات هسته‌اي بپردازد.