عبارت است از اين كه دليل خاصّي بر حجّيت آن رسيده باشد مانند حجّيت امارة يد و تصرف كه مستند است به حديث «لَوْلا ذلكَ لَما قامَ لِلْمُسْلِمينَ سوقٌ» ظنّ مطلق: عبارت است از اين كه دليل خاصّي بر حجّيت آن نرسيده باشد مانند حجّيت ظن حاصل از نوشتة مورخان. ظنّ نوعي: اصطلاحي است در برابر ظنّ شخصي، اولي ظنّي است كه نوعاً مردم از كلامي حاصل مي‌كنند و دوّمي ظنّي است كه جنبة شخصي دارد كه ممكن است كسي از كلامي ظنّي حاصل كند. نكته: به عقيدة بزرگان اصوليين ظاهر قرآن مثل ظاهر هر كلام ديگري حجّت است.