استعمال مجاز لغوی مکرراً به حدی که در اثر کثرت استعمال معنای حقیقی (حقیقت لغوی) فراموش شده و معنای مجازی آن در ذهن تثبیت گردد چندان که شنونده برای درک آن معنا نیازی به قرینه نداشته باشد. مثل کلمه صلاة که قبل از اسلام که حقیقت لغوی آن دعا بوده است اما با ظهور اسلام و استعمال آن در معنای نماز و تکرار این استعمال آنرا به صورت یک حقیقت شرعی در آورد.