برائت : حالت سابقه مدنظر نيست، عمل به احتياط ممكن ولي دليلي بر وجوب عمل به احتياط وجود ندارد.

2- استصحاب : حالت سابقه مورد توجه قرار گيرد اين اصل جاري مي‌شود (این اصل بر اصول ديگر مقدم است).

3- احتياط: حالت سابقه مورد توجه قرار ندارد ولي دليلي بر عمل به احتياط داريم: احتياط مي‌كنيم.

4- تخيير: حالت سابقه مورد توجه قرار ندارد و عمل بر احتياط ممكن نيست.