استحسان مشتق از حسن و در لغت به معناي نيك دانستن و پسنديدن است. در اصطلاح اصول معنايي نزديك به همين معنا دارد و تعريف آن به شرح زير است:

1.  علماي حنفي آن را چنين تعريف كرده‌اند: «دليلي است كه نزد مجتهد ثابت است ولي نمي‌تواند بيانش كند چون الفاظ و عبارات ياراي آن را ندارد».
2.  علماي مالكي آن را چنين تعريف كرده‌اند: «برتري دادن مصلحت خاصي در برابر دليل كلي».
3.  علماي حنبلي آن را بدين گونه آورده‌‌اند: «در مسأله‌اي از حكمي كه نظائر آن دارد، به دليل خاصي عدول كنيم».