1.  عرف بايد مطرّد يا غالب باشد: منظور از اين شرط اين است كه وقتي عمل و رفتاري بين مردمي يا تمام مردم به صورت متعارف درمي‌آيد، بايد در غالب مصاديق آن مورد عمل قرار گيرد.
  2.  عرف بايد همزمان باشد نه سابق و نه لاحق: بديهي است كه هميشه بايد عرف پيش از وقوع مسأله تحقق يافته باشد ولي لازم است كه تا زمان وقوع، پايدار و مستمر باشد و منظور از عرف سابق عرفي است كه پيش از حادثه‌اي موجود بوده و بعداً منقطع شده باشد.