فرآيند تدوين عرف بين­المللی از اواسط قرن 19 با کنفرانس 1856 پاريس در مورد منع مسابقات تسليحات دريايی آغاز شد.

نخستين عنصر تشکيل دهندة عرف، «عنصر مادی» (Consuetudo) است. منظور از عنصر مادی، انجام مکرر اعمال و يا ترک فعل آگاهانه به صورت متحدالشکل است. عوامل دخيل در تشکيل عنصر مادی عرف عبارتند از: شرط مدت، تعدد رفتارها و عدم تساوی ارزش رفتارها. اگر در روية تابعان حقوق بين­الملل، عملی باشد بدون آنکه اعتقاد به الزام‌آور بودن آن وجود داشته باشد به آن «نزاکت بين­المللی» Comity) يا (Courtoisie می‌­گويند. مثل زمانی که کشتی­های دولتی هنگامی‌ که در دريا به هم می‌­رسند به نشانة احترام، پرچمشان را برمی‌­افرازند. عنصر دوم تشکيل دهندة عرف، «عنصر معنوی» (Opinio Juris) می‌­باشد که همان اعتقاد بر «حق بودن» و «ضرورت داشتن» رعايت يک رويه است.

يک سابقه به تنهايی، عرف را ايجاد نمی‌­کند و لازم نيست که در تشکيل عرف، همة دولت‌ها دخالت داشته باشند بلکه در هر مورد، مشارکت دولت­های برجسته و مهم در آن زمينه کفايت می‌­کند. مانند اينکه قواعد مربوط به فضانوردی، عملاً توسط چند کشور معدود که دارای فن­آوری بالای هوا- فضا هستند شکل می‌‌گيرد.