پروفایل داوطلبی
تماس با موسسهجنگ را به عنوان ابزار سياست ملی شامل مجموعة اقدامات قهری مسلحانهای می‌‌دانند که در چارچوب مناسبات کشورها روی می‌دهد و نظام حقوقی جديدی را در روابط طرفين درگير و کشورهای ثالث ايجاد می‌کند.
مجموعة مقرراتی را که ناظر بر جنگ است حقوق مخاصمات مسلحانه گويند. البته مقررات حاکم بر زمان جنگ (Jus in Bello) را بايد از مقررات ناظر بر هنگام توسل به جنگ (Jus ad Bellum) که نظم دهنده و تحديد کنندة حق دولتها در کاربرد قوای نظامی عليه يکديگر است، تفکيک نمود.
مبحث دوم- هدايت عمليات جنگی
کنوانسيون چهارم ژنو مورخ 1949 اولين سند حقوقی است که به طور خاص به مسايل غيرنظاميان در زمان جنگ می‌پردازد و پروتکل شماره يک ژنو در 1977 کاملترين سند در رابطه با حمايت از غيرنظاميان را تشکيل می‌دهد.
برخی از گروههای افراد غيرنظامی در چارچوب حقوق بشر دوستانه از حمايت خاص برخوردارند که از اين قرارند: بيگانگان- پناهندگان- آپارتايد- زنان- کودکان- روزنامه‌نگاران.
افراد غيرنظامی به تمامی کسانی اطلاق می‌شود که رزمنده نيستند. به موجب کنوانسيون 1907 لاهه، کنوانسيونهای 1949 ژنو و پروتکلهای الحاقی 1977 رزمنده کسی است که جزو اعضای نيروهای مسلح و حتی چريک يا داوطلبانی می‌‌باشد که اولاً به صورت علنی، سلاح حمل می‌کند. ثانياً زير نظر يک فرمانده عمل می‌نمايد. ثالثاً در عمليات خود از قواعد و عرفهای جنگی تبعيت می‌کند. رابعاً دارای علايم قابل شناسايی و قابل تفکيک از بقيه است