منظور از اين عنوان اين است كه مفهوم تنها نسبت به عوارضي مي‌تواند مطلق باشد كه بتواند به آن‌ها مقيد شود و اگر مفهومي نتواند به عرضي مقيّد شود، نمي‌توان گفت نسبت به آن مطلق است به عبارت ديگر هر گاه مفهومي بتواند وصف، كيفيت يا حالتي را داشته باشد ولي فاقد آن باشد، مي‌توان گفت نسبت به آن مطلق است اما اگر نتواند بدان متصف شود و يا از آن عاري باشد نمي‌توان گفت مطلق يا مقيد است. مثلاً آب مي‌تواند گرم يا سرد باشد پس مي‌تواند نسبت به گرمي و سردي مطلق يا مقيد باشد ولي نسبت به وصف مايع بودن نمي‌تواند مطلق يا مقيد باشد چون نمي‌تواند بدون آن باشد. آبي كه وصف مايع بودن را از دست دهد، ديگر اسمش آب نيست و برحسب مورد آن را يخ يا بخار آب گويند.

از نظر حقوقي مي‌توان مثال زد به بيع نسبت به زمان و مكان براي امكان اطلاق و تقييد و به بيع نسبت به وقفيت مورد معامله براي عدم امكان اطلاق و تقييد.