هر گاه موضوع حکم مقیّد به غایت و نهایت باشد، آیا دلالت می کند بر اینکه حکم بعد از غایت و نهایت مخالف حکم پیش از آن است؟

ظاهراً فهم عرفی و تبادر چنین است و بیشتر اصولیین نیز بر این عقیده اند و به عبارت دیگر مفهوم غایت را حجّت می دانند.

نکته: غایت یعنی آخر و انتهای چیزی.

مثال فقهی: آیه شریفه: «فان طلقها فلا تحل له من بعد حتی تنکح زوجاً غیره» منطوق آیه حرمت نکاح زن سه طلاقه را بیان می نماید و مفهوم آن چنین می فهماند که پس از نکاح محلّل و انحلان آن، ازدواج شوهر اول با او حرام نیست.

مثال دیگر: ماده 1145 ق.مدني می گوید: «در موارد ذیل طلاق بائن است ... 3- «طلاق خلع و مبارات مادام که زن رجوع به عوض نکرده باشد».