برای اینکه لفظی را در معنای دوم (معنای مجازی) بکار بریم دو شرط لازم است:

الف. علاقه(مناسبت)  

ب. قرینة صارفه

علاقه یا مناسبت یعنی ارتباط یعنی معنای دوم به معنای اول ربط داشته باشد.

علاقه اقسام گوناگونی دارد:

الف. شباهت

ب. تضاد: مثلاً به آدم تنبلی بگویند توچقدر کوشایی.

ج- کل و جزء: کل بیان می‏گردد ولی منظور جزء است. مثلاً فردی می‏گوید کتابم پاره شد و این در حالی است که چند برگ از کتابش پاره شده نه کل کتاب.

د- جزء و کل: جزء گفته می‏شود ولی منظور کل است مثلاً از شخصی سؤال می‏شود خانه‏ای که می‏خواستی پیدایش کردی و او در جواب می‏گوید یک اتاق پیدا کردم و این درحالی است که منظور فرد این است که یک خانۀ یک اتاق خوابه پیدا کرده است.

نکته: اگر میان معنای حقیقی و مجازی ارتباطی وجود نداشته باشد، نمی‏توان لفظ را برای معنای دوم بکار برد. مثلاً بین حکم به معنای واقعی و قرار رّد دعوا این مناسبت و شباهت به چشم می‏خورد که هر دو دعوا را تمام می‏کنند.