سازمان­های بین المللی به لحاظ ماهيت اعضا به سازمان­های بين­الدولی و سازمان‌های غير دولتی تقسيم می‌­شوند که دسته اول از کشورها ترکيب يافته و دستة دوم، مرکب از اشخاص حقيقی يا حقوقی دول مختلف است. از نظر تعداد اعضا می‌­توان سازمان­های بين‌المللی را به سازمان­های جهانی و منطقه­ای تقسيم کرد که گروه اول، امکان عضويت تمام کشورهای جهان را فراهم می‌­آورد و در گروه دوم، عامل جغرافيايی، تعيين کنندة امکان عضويت کشورهاست. اگر عضويت در اين سازمان­ها محدود به دول مشخصی در يک منطقه باشد آن­ها را سازمان­های منطقه‌ای بسته می‌­گويند و اگر ميان کشورهای يک منطقه­، محدوديتی برای عضويت نباشد، آن را سازمان منطقه­ای باز می‌­گويند.

بر اساس موضوع فعاليت، سازمان­ها را دو طبقه می‌­کنند: سازمان­های با صلاحيت عام که به تمام زمينه‌های سياسی، فرهنگی، اقتصادی و غيره می‌­پردازند و سازمان‌های با صلاحيت خاص که تنها در زمينة معينی فعالند.

مادة 71 منشور سازمان ملل متحد زمينه­های همکاری سازمان­های غير دولتی غير انتفاعی را با سازمان ملل متحد فراهم کرده و اين سازمان­ها را در سه دسته می‌­توان گنجاند:

الف: گروه يک: عمدة فعاليت­های سازمان با فعاليت­های شورای اقتصادی و اجتماعی ملل متحد هماهنگ است. اينها ضمن اينکه حق شرکت در جلسات شورا و ارگان­های تابعه را دارا هستند می‌­توانند پيشنهادات خود را از طريق کميتة سازمان­های غير دولتی اکوساک ارائه کنند.

ب- گروه دو: اين سازمان­ها که صلاحيت محدودی دارند فقط در محدودة موضوعات مرتبط با شورای اقتصادی و اجتماعی، حق فعاليت داشته و علاوه بر حق شرکت در جلسات علنی شورای اقتصادی و اجتماعی می‌­توانند نظرات خود را کتبی يا شفاهي به شورا ارائه دهند.

ج- گروه راستر: سازمان­هايی هستند که در اين گروه جای می‌­گيرند دارای مقام مشورتی نيستند اما در مواردی با صلاحديد شورا يا دبير کل سازمان ملل متحد با نظر کميتة سازمان­های غير دولتی از آنها کمک گرفته می‌­شود.