سازمانهای بین المللی به لحاظ ماهيت اعضا به سازمانهای بينالدولی و سازمانهای غير دولتی تقسيم میشوند که دسته اول از کشورها ترکيب يافته و دستة دوم، مرکب از اشخاص حقيقی يا حقوقی دول مختلف است. از نظر تعداد اعضا میتوان سازمانهای بينالمللی را به سازمانهای جهانی و منطقهای تقسيم کرد که گروه اول، امکان عضويت تمام کشورهای جهان را فراهم میآورد و در گروه دوم، عامل جغرافيايی، تعيين کنندة امکان عضويت کشورهاست. اگر عضويت در اين سازمانها محدود به دول مشخصی در يک منطقه باشد آنها را سازمانهای منطقهای بسته میگويند و اگر ميان کشورهای يک منطقه، محدوديتی برای عضويت نباشد، آن را سازمان منطقهای باز میگويند.
بر اساس موضوع فعاليت، سازمانها را دو طبقه میکنند: سازمانهای با صلاحيت عام که به تمام زمينههای سياسی، فرهنگی، اقتصادی و غيره میپردازند و سازمانهای با صلاحيت خاص که تنها در زمينة معينی فعالند.
مادة 71 منشور سازمان ملل متحد زمينههای همکاری سازمانهای غير دولتی غير انتفاعی را با سازمان ملل متحد فراهم کرده و اين سازمانها را در سه دسته میتوان گنجاند:
الف: گروه يک: عمدة فعاليتهای سازمان با فعاليتهای شورای اقتصادی و اجتماعی ملل متحد هماهنگ است. اينها ضمن اينکه حق شرکت در جلسات شورا و ارگانهای تابعه را دارا هستند میتوانند پيشنهادات خود را از طريق کميتة سازمانهای غير دولتی اکوساک ارائه کنند.
ب- گروه دو: اين سازمانها که صلاحيت محدودی دارند فقط در محدودة موضوعات مرتبط با شورای اقتصادی و اجتماعی، حق فعاليت داشته و علاوه بر حق شرکت در جلسات علنی شورای اقتصادی و اجتماعی میتوانند نظرات خود را کتبی يا شفاهي به شورا ارائه دهند.
ج- گروه راستر: سازمانهايی هستند که در اين گروه جای میگيرند دارای مقام مشورتی نيستند اما در مواردی با صلاحديد شورا يا دبير کل سازمان ملل متحد با نظر کميتة سازمانهای غير دولتی از آنها کمک گرفته میشود.