کنوانسيون چهارم ژنو مورخ 1949 اولين سند حقوقی است که به طور خاص به مسايل غيرنظاميان در زمان جنگ میپردازد و پروتکل شماره يک ژنو در 1977 کاملترين سند در رابطه با حمايت از غيرنظاميان را تشکيل میدهد.
برخی از گروههای افراد غيرنظامی در چارچوب حقوق بشر دوستانه از حمايت خاص برخوردارند که از اين قرارند: بيگانگان- پناهندگان- آپارتايد- زنان- کودکان- روزنامهنگاران.
افراد غيرنظامی به تمامی کسانی اطلاق میشود که رزمنده نيستند. به موجب کنوانسيون 1907 لاهه، کنوانسيونهای 1949 ژنو و پروتکلهای الحاقی 1977 رزمنده کسی است که جزو اعضای نيروهای مسلح و حتی چريک يا داوطلبانی میباشد که اولاً به صورت علنی، سلاح حمل میکند. ثانياً زير نظر يک فرمانده عمل مینمايد. ثالثاً در عمليات خود از قواعد و عرفهای جنگی تبعيت میکند. رابعاً دارای علايم قابل شناسايی و قابل تفکيک از بقيه است. از جمله حمايتهايي که در مورد غيرنظاميان به عمل میآيد و اصول رفتار انسانی را تشکيل میدهد عبارتست از:
1- عدم اعمال فشارهای فيزيکی و روانی برای اخذ اطلاعات
2- عدم اذيت و آزار جنسی و شکنجه و از اين قبيل
3- عدم اعمال مجازاتهای دسته جمعی، چپاول، گروگانگيری و اقدامات متقابل عليه افراد و اموال
4- تبادل اخبارمربوط به افراد با خانوادة خود
5- تسهيل امکان مراجعه به نهادهای حامی مثل کميتة بينالمللی صليب سرخ و غيره