کنوانسيون چهارم ژنو مورخ 1949 اولين سند حقوقی است که به طور خاص به مسايل غيرنظاميان در زمان جنگ می‌­پردازد و پروتکل شماره يک ژنو در 1977 کاملترين سند در رابطه با حمايت از غيرنظاميان را تشکيل می‌­دهد.

برخی از گروه­های افراد غيرنظامی‌ در چارچوب حقوق بشر دوستانه از حمايت خاص برخوردارند که از اين قرارند: بيگانگان- پناهندگان- آپارتايد- زنان- کودکان- روزنامه‌نگاران.

افراد غيرنظامی‌ به تمامی‌ کسانی اطلاق می‌­شود که رزمنده نيستند. به موجب کنوانسيون 1907 لاهه، کنوانسيون­های 1949 ژنو و پروتکل­های الحاقی 1977 رزمنده کسی است که جزو اعضای نيروهای مسلح و حتی چريک يا داوطلبانی می‌‌باشد که اولاً به صورت علنی، سلاح حمل می‌­کند. ثانياً زير نظر يک فرمانده عمل می‌­نمايد. ثالثاً در عمليات خود از قواعد و عرف­های جنگی تبعيت می‌­کند. رابعاً دارای علايم قابل شناسايی و قابل تفکيک از بقيه است. از جمله حمايت­هايي که در مورد غيرنظاميان به عمل می‌­آيد و اصول رفتار انسانی را تشکيل می‌­دهد عبارتست از:

1- عدم اعمال فشارهای فيزيکی و روانی برای اخذ اطلاعات

2- عدم اذيت و آزار جنسی و شکنجه و از اين قبيل

3- عدم اعمال مجازات­های دسته جمعی، چپاول، گروگان­گيری و اقدامات متقابل عليه افراد و اموال

4- تبادل اخبارمربوط به افراد با خانوادة خود

5- تسهيل امکان مراجعه به نهادهای حامی‌ مثل کميتة بين­المللی صليب سرخ و غيره