سند مؤسس يک سازمان، حاوی اصول حاکم بر سازمان، اهداف سازمان و صلاحيت نهادهای آن، امتيازات و مصونيتها و شرايط لازم جهت عضويت در سازمان است.
در تفسير اختياراتی که در اساسنامة سازمانها آمده، دو نظريه مشهور است:
الف- نظريه صلاحيت و اختيارات تصريح شده: سازمانهای بينالمللی جز در حدود اختيارات و وظايفی که صراحتاً توسط کشورهای خالق سازمان اعطا شده، اختيار ديگری ندارند.
ب- نظرية صلاحيت و اختيارات ضمنی: سازمانهای بينالمللی، صلاحيتها و اختياراتی را که دارا هستند صرفاً محدود به موارد تصريح شده در اساسنامه نيست بلکه اختيارات آنها تا حدی است که اهداف لازم خود را تحقق بخشند.