به دنبال شكست ناپلئون، به منظور بررسي نتايج جنگ و تعيين سرنوشت اروپا كنگره‌اي در وين تشكل شد و در 1815 پيمان «اتحاد مقدس» توسط انگلستان، روسيه، اتريش و پروس امضا شد و فرانسه نيز در سال 1818 بدان پيوست.

بر اين اساس، جنبش‌هاي انقلابي با توسل به زور سركوب شده و مداخلات اين كشورها در امور داخلي كشورها منجر به صدور اعلامية «مونروئه» در سال 1823 گرديد. با مرگ امپراطور روسيه در سال 1825 شكست اتحاد مقدس محرز شد.

در سال 1899 با پيشنهاد «نيكولاي دوم» امپراطور روسيه، اولين كنفرانس صلح لاهه تشكيل شد كه شركت‌كنندگان در خصوص سه موضوع به توافق دست يافتند:

الف _ تأسيس ديوان دائمي داوري.

ب_ شمول معاهدة 1864 ژنو به جنگ‌هاي دريايي.

ج- تهية قوانين و عرف‌هاي جنگ زميني.

دومين كنفرانس صلح لاهه در سال 1907 علاوه بر تكميل كارهاي كنفرانس قبلي و ترغيب دولتها به الحاق به برخي معاهدات بين‌المللي سابق، سيزده معاهده را در ارتباط با حقوق جنگ و بي‌طرفي به امضا رساند.

پس از جنگ جهاني اول در سال1919 فاتحان در پاريس گرد آمدند و پنج معاهده با  كشورهاي مغلوب به امضا رسيد: عهدنامة ورساي با آلمان ـ عهدنامة سن ژرمن با اتريش ـ عهدنامة نويي با بلغارستان ـ عهدنامة تريانون با مجارستان ـ عهدنامة سور با عثماني.

نخستين بار، پاپ در سال 1917 نظرية  «جامعة ملل» را اعلام داشت. سپس ويلسون در 1918 در بيانية 14 ماده‌اي خود از آن ياد كرد و بالاخره در سال 1919 به موجب كنفرانس صلح ورساي، جامعة ملل تشكيل شد. البته خود ايالات متحده به علت مخالفت سنا هرگز به عضويت جامعة ملل در نيامد. پس از خاتمة جنگ دوم جهاني، طرحي در «دامبارتن اكس» در 1944 ارائه شد و در 1945 در كنفرانس «سان فرانسيسكو» سازمان ملل متحد تأسيس شد. نتايج عملكرد اين سازمان را بايد با توجه به چند سرفصل بررسي كرد:

الف) دوران جنگ سرد.

 ب) فرآيند استعمار زدايي.

ج)بين‌المللي شدن حقوق بشر.

 د) روند خلع سلاح.

اصول حقوق بين‌الملل كلاسيك در عصر جديد به اين ترتيب است:

1- حاكميت نامحدود كشورها و اعمال اقتدار انحصاري در قلمروهاي خود.

2- استقلال و برابري كشورها درمقابل يكديگر.

3- امكان توسل به جنگ.

4- شناسايي بي‌طرفي كشورهاي ثالث يا امكان ورود به جنگ.

5- آزادي كشورها در تفسير و اجراي قواعد حقوق بين‌الملل.

پس از اينكه دوران جنگ سرد از 1948 تا 1990 منشأ تحولات عمده‌اي در جهان معاصر و انعقاد معاهداتي تحت تأثير رقابت بين دو بلوك شرق و غرب شد، در دهة 1950 شاهد ظهور نخستين تلاش‌ها دربارة استعمارزدايي با تصويب قطعنامه 1514 مجمع عمومي در سال 1960 تحت عنوان اعلامية اعطاي استقلال به ملل تحت استعمار به اوج خود رسيد. تا اواخر دهة 1960 به جز مستعمرات پرتغال، مستعمرات ساير دول اروپايي به استقلال رسيده بودند. يكي از مباحث مهم در اين دوره، اقدامات دولت افريقاي جنوبي در سرزمين افريقاي جنوب غربي (ناميبيا) است كه سرپرستي آن در زمان جامعة ملل به افريقاي جنوبي سپرده شده بود و اين كشور تلاش براي انضمام آن به خاك خود داشت و بالاخره با مخالفت‌هايي كه صورت گرفت، سرانجام در سال 1990 ناميبيا مستقل شد.

تحول ديگر در اين دوره مربوط به پيدايش قواعد بين‌المللي حقوق بشر بود كه از سال 1948با تصويب اعلاميه جهاني حقوق بشر آغاز گرديد و در سال 1993 كميسارياي عالي حقوق بشر در نظام ملل متحد ايجاد شد. دو كنفرانس مهم حقوق بشري در اين دوران عبارتند از: كنفرانس تهران مورخ 1968 و كنفرانس وين مورخ 1993.

در همين دوره،‌ پيمان هاي مهمي در زمينه انرژي هسته اي منعقد گرديد. در سال1963 كنوانسيون منع جزيي آزمايشات هسته‌اي(PTBT) به تصويب رسيد كه انجام هرگونه آزمايش در جو، ماوراي جو و در سطح خشكي را ممنوع مي‌كرد. اين پيمان در سه پايتخت واشنگتن، لندن و مسكو براي امضا مفتوح بود.

پيمان عدم گسترش سلاح‌هاي هسته‌اي (NTP) مورخ 1968 دو دسته قواعد كلي را در بر مي‌گيرد: اولاً تنها پنج دولت عضو دايمي شوراي امنيت، حق برخورداري از سلاح هسته‌اي را دارا هستند و ثانياً ديگر دولت‌ها به هيچ وجه، حق تحصيل سلاح‌هاي هسته‌اي را نداشته اما  اجازة استفاده از اين انرژي در مصارف مسالمت‌آميز را دارند. در سال 1995 پيمان منع جامع آزمايشات هسته‌اي (CTET) به تصويب رسيد كه در آن انجام آزمايشات زيرزميني نيز ممنوع شده است.

در سال 1972 شاهد تصويب معاهدة ممنوعيت سلاح‌هاي باكترويولوژيك هستيم و در سال 1993 پيمان ممنوعيت و نابودي سلاح‌هاي شيميايي به تصويب رسيد. پيش از اين، پروتكل 1925 ژنو ناظر بر منع سلاح‌هاي شيميايي بود.

در سال 1980 پيمان ممنوعيت برخي سلاح‌هاي متعارف تصويب شد كه در پروتكل‌هاي آن، مين‌هاي ضد نفر، سلاح‌هايي كه با اشعة ايكس در بدن رديابي آنها ممكن نيست و سلاح‌هاي ليزري كوركننده ممنوع شده‌اند. در سال 1997 پروتكل مونترال در زمينة مين‌ها تصويب شد.

البته بايد خاطر نشان ساخت كه چند پيمان دو جانبه در خصوص سلاح‌هاي هسته‌اي ميان شوروي و امريكا مثل (ABM)، سالت يك و سالت دو و استارت دو منعقد شد كه امريكا از اولي خارج شد.