حکم نهایی قابل فرجام در ديوان عالي كشور نیست. بنابراین حکمی که در ديوان عالی کشور ابرام گردیده نهایی است زیرا مجدداً قابل فرجام نیست. همچنین است حکمی كه از دادگاه بدوی یا تجدید نظر صادر شده و قطعی گردیده و قابل فرجام در ديوان عالي كشور نباشد.

نکته: اگر حکمی قابل فرجام باشد اما در مهلت مقرر محکوم علیه نسبت به آن درخواست فرجام ننماید نهایی محسوب می‏شود.

سؤال: فایده تقسیم حکم به نهایی و غیر نهایی چیست؟

در مواردی احکام زمانی قابل اجرا هستند که نهایی محسوب شوند. همانند ماده 22 قانون ثبت.