اگر حقیقت عرفی نبود و فقط مجاز لغوی بود چون مجاز لغوی به قرینه نیاز دارد، متکلم موظف بود دائماً قرینه بیاورد ولی در حقیقت عرفی چون حقیقت است (همانطوری  که از نامش پیداست) نیازی به آوردن قرینه نمی‏باشد.

قانون حقیقت لغوی‏اش خط کش و مجاز لغوی آن مقررات است و این اصطلاحی است که در کتابهای قوانین به وفور از آن استفاده شده است و اگر ما حقیقت عرفی نداشتیم دائماً باید قرینه بیاوریم ولی با استفاده از حقیقت عرفی ما از قرینه بی نیاز شده‏‏ایم