1. دعاوي طاري عبارتند از: دعوای اضافي، متقابل، ورود ثالث و جلب ثالث.
2.  درمواردي كه قانون امور حسبي مراجعه به دادگاه را مقرر داشته مانند درخواست مهر و موم تركه، برداشتن مهر و موم تركه و ... تأمین دعوای واهی مصداق پیدا نمی‏کند. علاوه بر اين استثنائات ديگري كه در ماده 110 ق.آ.د.مدني تصريح شده نيز بايد به این موارد افزود.
3. واهي بودن دعوا از دو زاويه قابل بررسي است. گاهی مي توان دعوا را از جهت «موضوعي» واهي دانست از اين حيث كه متكي به هيچ دليلي نمي‌باشد و يا موضوع ادعا اصلاً قابل تحقق نمي‌باشد.

و گاهی دعوا را مي‌توان از جهت قانون (حكمی) واهي دانست از اين حيث كه حتي اگر موضوع ادعايي خواهان احراز شود، حقي عليه خوانده ايجاد نمي‌نمايد مانند دعواي شخصي كه بدون اذن مديون دين او را ادا نموده و اكنون وجه پرداختي را از او مطالبه مي نمايد.

1. گرفتن تأمين از خواهان مستلزم درخواست خوانده است. بنابراين دادگاه نمي‌تواند رأساً عمل كند.
2. ميزان تأمين، معادل هزينۀ دادرسي و حق الوكالة وكيل خوانده در مرحلۀ بدوي است (هزينه هايي مانند هزينۀ كارشناسي، اجراي قرارهاي تحقيق و معاينه محل و ...).
3. مهلت دادن تأمين را قانونگذار مشخص نكرده و تعيين آن را به عهدة دادگاه گذاشته است بنابراين موعدي كه دادگاه تعيين مي نمايد با توجه به ماده 442 ق.آ.د.مدني قضايي است.