شهرت بر سه قسم است: شهرت فتوايي، شهرت روايتي و شهرت عملي.
"شهرت فتوايي" عبارت است از اين كه بيشتر صاحب نظران و فقها در مسألهاي يكسان فتوا داده باشند بدون استناد به روايتي، خواه در آن مسأله روايتي وجود نداشته باشد يا وجود داشته باشد ولي بدان استناد نشده باشد.
"شهرت روايتي" عبارت است از اين كه روايتي را بيشتر راويان احاديث نقل كرده باشند و آن روايت در بيشتر كتب احاديث كه پيش از كتب اربعه: تهذيب، استبصار، كافي و من لايحضره الفقيه نوشته شده، وجود داشته باشد.
"شهرت عملي" عبارت است از به كار گرفتن حديثي به طور مشهور در مقام فتوا دادن.