اين ماده مي‌گويد ثالث پرداخت كننده داراي تمام حقوق دارندة برات است. بيان قانونگذار در برخي موارد درست است و در برخي موارد درست نيست. براي مثال اگر در مثال قبل براتگير در سررسيد وجه برات را تأديه نكند و دارنده برات اعتراض عدم تأديه به عمل آورد، متعاقب آن دارندة برات مي‌تواند عليه همة مسؤولين يعني آقايان الف، ب، ج، د، ه، و، ح اقامة دعوي نموده و وجه برات را مطالبه كند. حال هرگاه پس از اعتراض عدم تأديه ثالثي مراجعه نموده و وجه برات را به نفع ظهرنويس پنجم پرداخت كند در اينجا ثالث پرداخت كننده داراي تمام حقوق دارنده برات است زيرا حق رجوع به همة مسؤولين را دارد اما اگر ثالث پرداخت كننده به نفع ظهرنويس سوم (ه) وجه برات را پرداخت كرد دراين فرض ثالث پرداخت كننده داراي تمام حقوق دارنده برات نخواهد شد زيرا حق رجوع به ظهرنويسان چهارم و پنجم را ندارد. بنابراين بهتر است به جاي اين جمله كه ثالث پرداخت‌كننده داراي تمام حقوق دارنده برات است بگوييم شخص ثالث پرداخت كننده حق رجوع به ذينفع و ايادي ماقبل او را دارد. ماده 272 مؤيد اين امر است.