به موجب ماده 1002 قانون مدني ايران: اقامتگاه هر شخص عبارت از محلي است كه شخص در آنجا سكونت داشته و مركز مهم امور او اقامتگاه محسوب مي‌شود.

تعريف مذكور كه مربوط به اقامتگاه داخلي يا مدني است و از آنجا كه در مجموعه قوانين و مقررات ايران تعريفي از اقامتگاه بين‌المللي اشخاص به عمل نيامده لذا از همين تعريف براي تشخيص اقامتگاه نيز استفاده مي‌كنيم.

انواع اقامتگاه به موجب قوانين ايران:

ـ اقامتگاه اختياري: ماده 1002 قانون مدني

ـ اقامتگاه قراردادي: ماده 1010 قانون مدني

ـ اقامتگاه تبعي يا قانوني: ماده 1005 قانون مدني در مورد اقامتگاه زن شوهردار؛ ماده 1006 قانون مدني در مورد افراد صغير و محجور؛ ماده 1007 قانون مدني در مورد مأمورين دولتي؛ ماده 1008 قانون مدني در مورد افراد نظامي؛ ماده 1009 قانون مدني در مورد كارگر و خدمتكار.

ـ اقامتگاه اصلي: اين اقامتگاه در قانون مدني ايران بيان نگرديده است و براساس مقايسه‌اي كه بين تابعيت و اقامتگاه صورت مي‌گيرد آن را همانند تابعيت اصلي مي‌دانند.