1. قرار اعدادي يا مقدماتي:

قراري است كه در اين جهت صادر مي‌شود كه پرونده را معد و مهّياي صدور رأي قاطع نمايد و انوع آن عبارتند از:

 قرار تحقيق محلي:

  موردي است كه اصحاب دعوا جهت اثبات ادعاي خود، به اطلاعات اهل محل استناد مي‌نمايند.

 قرار معاينه محل:

 در مواردي اصحاب دعوا جهت اثبات ادعاي خود و يا دادگاه، جهت احراز موضوع، لازم مي‌دانند كه وضعيت محل و همچنين مال منقولي كه حمل آن به دادگاه امكان ندارد مورد معاينه قرارگيرد. در اين صورت دادگاه به درخواست اصحاب دعوا و يا رأساً اقدام به صدور قرار معاينه محل مي‌نمايد.

نكته: صدور قرار معاينه محل و همچنين تحقيق محلي در مرحلة تجديدنظر نيز امكان پذير است.

 قرار كارشناسي:

 تشخيص موضوع مورد اختلاف، در مواردي به اين علت كه داراي جنبة فني و تخصصي است مستلزم اظهارنظر اشخاصي است كه داراي فن و تخصص مربوطه مي‌باشند مثل تعيين نفقه يا تعيين اجرت المثل. علاوه بر اين به موجب ماده 263 قانون آيين دادرسي مدني در صورتي كه دادگاه، كارشناسي را ناقص تشخيص دهد مي‌تواند تحت شرايطي، قرار تكميل كارشناسي را صادر نمايد. .

 قرار اناطه:

چنانچه رسيدگي به دعوايي منوط به روشن شدن ادعايي باشد كه مستلزم اقامة دعوا است، قانونگذار دادگاه را مكلف به صدور قرار اناطه نموده است. البته (قانونگذار) صدور قرار اناطه را در صورتي مجاز مي‌داند كه اثبات ادعا در صلاحيت دادگاه ديگري باشد و چنانچه رسيدگي به ادعاي مطروحه محتاج اقامة دعوا نباشد (براي مثال ادعاي جعل نسبت به سند مورد استناد طرف مقابل) در دادگاهي كه به دعواي اقامه شده رسيدگي مي‌نمايد، ادعاي مطروحه نيز مورد رسيدگي قرار مي‌‌گيرد.

 قرارهاي قرينه (تمهيدي) و ساده:

در مواردي، صدور قرار اعدادي مفيد اين معني است كه دادگاه اصل استحقاق خواهان در حق مورد مطالبه را احراز نموده و صدور قرار و اجراي آن منحصراً در جهت نوع يا ميزان حقوق وي مي‌باشد. در چنين صورتي، قرار اعدادي را قرار قرينه يا قرار تمهيدي گويند.

-در مقابل قرار قرينه، قرار ساده قرار دارد.