ماده270) در مواردي كه صدور حكم دادگاه منوط به سوگند شرعي مي‌باشد، دادگاه به درخواست متقاضي، قرار اتيان سوگند صادر كرده و در آن، موضوع سوگند و شخصي را كه بايد سوگند ياد كند تعيين مي‌نمايد.

1- سوگند، عبارت است از اخبار به وجود يا نبود حقي.

2- مقصود از مواردي كه صدور حكم دادگاه منوط به سوگند شرعي مي‌باشد مواردي است كه توسل به سوگند مطابق ماده 1335 ق.م جايز است.

ماده271) در كلية دعاوي مالي و ساير حقوق‌الناس از قبيل نكاح، طلاق، رجوع در طلاق، نسب، وكالت و وصيت كه فاقد دلايل و مدارك معتبر ديگر باشد سوگند شرعي به شرح مواد آتي مي‌تواند ملاك و مستند صدور حكم دادگاه قرار گيرد.

1- توسل به سوگند در دعاوي كه صرفاً با دليل مشخصي مانند سند رسمي قابليّت اثبات را دارند امكان پذير نمي‌باشد.

2- مطابق اين ماده كاربرد سوگند قضايي در اثبات دعوا در جايي است كه دليل ديگري در پرونده موجود نباشد.

ماده272) هرگاه خواهان(مدعي) فاقد بيّنه و گواه واجد شرايط باشد و خوانده (مدعي عليه) منكر ادعاي خواهان بوده به تقاضاي خواهان، منكر اداي سوگند مي‌نمايد و به موجب آن ادعا ساقط خواهد شد.

1- سوگند مذکور در این ماده به سوگند بتّی یا قضایی موسوم می‌باشد.

2- بعد از سوگند مدعی علیه هیچ گونه دلیلی از مدعی پذیرفته نمی‌شود و طرفین پایبند به سوگند صورت گرفته می‌باشند.