عصر جديد

به دنبال شكست ناپلئون، به منظور بررسي نتايج جنگ و تعيين سرنوشت اروپا كنگره‌اي در وين تشكل شد و در 1815 پيمان «اتحاد مقدس» توسط انگلستان، روسيه، اتريش و پروس امضا شد و فرانسه نيز در سال 1818 بدان پيوست.

بر اين اساس، جنبش‌هاي انقلابي با توسل به زور سركوب شده و مداخلات اين كشورها در امور داخلي كشورها منجر به صدور اعلامية «مونروئه» در سال 1823 گرديد. با مرگ امپراطور روسيه در سال 1825 شكست اتحاد مقدس محرز شد.

در سال 1899 با پيشنهاد «نيكولاي دوم» امپراطور روسيه، اولين كنفرانس صلح لاهه تشكيل شد كه شركت‌كنندگان در خصوص سه موضوع به توافق دست يافتند:

الف _ تأسيس ديوان دائمي داوري.

ب_ شمول معاهدة 1864 ژنو به جنگ‌هاي دريايي.

ج- تهية قوانين و عرف‌هاي جنگ زميني.

دومين كنفرانس صلح لاهه در سال 1907 علاوه بر تكميل كارهاي كنفرانس قبلي و ترغيب دولتها به الحاق به برخي معاهدات بين‌المللي سابق، سيزده معاهده را در ارتباط با حقوق جنگ و بي‌طرفي به امضا رساند.

پس از جنگ جهاني اول در سال1919 فاتحان در پاريس گرد آمدند و پنج معاهده با  كشورهاي مغلوب به امضا رسيد: عهدنامة ورساي با آلمان ـ عهدنامة سن ژرمن با اتريش ـ عهدنامة نويي با بلغارستان ـ عهدنامة تريانون با مجارستان ـ عهدنامة سور با عثماني.

نخستين بار، پاپ در سال 1917 نظرية  «جامعة ملل» را اعلام داشت. سپس ويلسون در 1918 در بيانية 14 ماده‌اي خود از آن ياد كرد و بالاخره در سال 1919 به موجب كنفرانس صلح ورساي، جامعة ملل تشكيل شد. البته خود ايالات متحده به علت مخالفت سنا هرگز به عضويت جامعة ملل در نيامد. پس از خاتمة جنگ دوم جهاني، طرحي در «دامبارتن اكس» در 1944 ارائه شد و در 1945 در كنفرانس «سان فرانسيسكو» سازمان ملل متحد تأسيس شد. نتايج عملكرد اين سازمان را بايد با توجه به چند سرفصل بررسي كرد:

الف) دوران جنگ سرد.

 ب) فرآيند استعمار زدايي.

ج)بين‌المللي شدن حقوق بشر.

 د) روند خلع سلاح.