ماده 226- در مورد عدم ايفاي تعهد از طرف يكي از متعاملين طرف ديگر نميتواند ادعاي خسارت نمايد مگر اينكه براي ايفاي تعهد مدت معيني مقرر شده و مدت مزبور منقضي شده باشد و اگر براي ايفاي تعهد مدتي مقرر نبوده طرف وقتي ميتواند ادعاي خسارت نمايد كه اختيار موقع انجام با او بوده و ثابت نمايد كه انجام تعهد را مطالبه كرده است.
ماده 227- متخلف از انجام تعهد وقتي محكوم به تأديه خسارت ميشود كه نتواند ثابت نمايد كه عدم انجام به واسطه علت خارجي بوده است كه نميتوان مربوط به او نمود.
ماده 228- در صورتي كه موضوع تعهد تأديه وجه نقدي باشد حاكم ميتواند با رعايت ماده 221 مديون را به جبران خسارت حاصله از تأخير در تأديه دين محكوم نمايد.
ماده 229- اگر متعهد به واسطه حادثه كه دفع آن خارج از حيطه اقتدار او است نتواند از عهده تعهد خود برآيد، محكوم به تأديه خسارت نخواهد بود.
ماده 230- اگر در ضمن معامله شرط شده باشد كه در صورت تخلف متخلّف مبلغي به عنوان خسارت تأديه نمايد حاكم نميتواند او را به بيشتر يا كمتر از آنچه كه ملزم شده است محكوم كند.