ماده 141- مراد از احياي زمين آن است كه اراضي موات و مباحه را به وسيله عملياتي كه در عرف آباد كردن محسوب است از قبيل زراعت، درختكاري، بناساختن و غيره قابل استفاده نمايند.

ماده 142- شروع در احياء از قبيل سنگ چيدن اطراف زمين يا كندن چاه و غيره تحجير است و موجب مالكيت نمي‌شود ولي براي تحجير كننده ايجاد حق اولويت در احياء مي‌نمايد.

ماده 143- هركس از اراضي موات ومباحه قسمتي را به قصد تملّك احياء كند مالك آن قسمت مي‌شود.

ماده 144- احياي اطراف زمين موجب تملّك وسط آن نيز مي‌باشد.

ماده 145- احيا كننده بايد قوانين ديگر مربوطه به اين موضوع را از هر حيث رعايت نمايد.