ماده 1078- هر چيزي را كه ماليت داشته و قابل تملك نيز باشد مي‌توان مَهر قرار داد.

ماده 1079- مَهر بايد بين طرفين تا حدي كه رفع جهالت آن‌ها بشود معلوم باشد.

ماده 1080- تعيين مقدار مَهر منوط به تراضي طرفين است.

ماده 1081- اگر در عقد نكاح شرط شود كه در صورت عدم تأديه مَهر در مدت معين نكاح باطل خواهد بود نكاح و مَهر صحيح ولي شرط باطل است.

ماده 1082- به مجرد عقد، زن مالك مهر مي‌شود و مي‌تواند هر نوع تصرفي كه بخواهد در آن بنمايد.

تبصره (الحاقي 29/4/1376)- چنانچه مهريه وجه رايج باشد متناسب با تغيير شاخص قيمت سالانه زمان تأديه نسبت به سال اجراي عقد[1] كه توسط بانك مركزي جمهوري اسلامي ايران تعيين مي‌گردد محاسبه و پرداخت خواهد شد مگر اينكه زوجين در حين اجراي عقد به نحو ديگري تراضي كرده باشند.

آيين نامه اجرايي اين قانون حداكثر ظرف مدت سه ماه از تاريخ تصويب توسط بانك مركزي جمهوري اسلامي ايران با همكاري وزارت دادگستري و وزارت امور اقتصادي و دارايي تهيه و به تصويب هيأت وزيران خواهد رسيد.

ماده 1083- براي تأديه تمام يا قسمتي از مَهر مي‌توان مدت يا اقساطي قرار داد.[2]

ماده 1084- هرگاه مَهر عين معين باشد و معلوم گردد قبل از عقد معيوب بوده و يا بعداز عقد و قبل از تسليم معيوب و يا تلف شود شوهر ضامن عيب و تلف است.

ماده 1085- زن مي‌تواند تامَهر به او تسليم نشده از ايفاي وظايفي كه درمقابل شوهر دارد امتناع كند مشروط بر اينكه مَهر او حال باشد و اين امتناع مُسقِط حق نفقه نخواهد بود.[3]

ماده 1086- اگر زن قبل از اخذ مهر به اختيار خود به ايفاي وظايفي كه در مقابل شوهر دارد قيام نمود ديگر نمي‌تواند از حكم ماده قبل استفاده كند، مع‌ذلك حقي كه براي مطالبه مهر دارد ساقط نخواهد شد.

ماده 1087- اگر در نكاح دائم مَهر ذكر نشده يا عدم مهر شرط شده باشد نكاح صحيح است و طرفين مي‌توانند بعداز عقد مهر را به تراضي معين كنند و اگر قبل از تراضي بر مهر معين بين آن‌ها نزديكي واقع شود زوجه مستحق مَهرُالمِثل خواهد بود.

ماده 1088- در مورد ماده قبل اگر يكي از زوجين قبل از تعيين مَهر و قبل از نزديكي بميرد زن مستحق هيچگونه مهري نيست.

ماده 1089- ممكن است اختيار تعيين مهر به شوهر يا شخص ثالثي داده شود در اين صورت شوهر يا شخص ثالث مي‌تواند مهر را هر قدر بخواهد معين كند.

ماده 1090- اگر اختيار تعيين مهر به زن داده شود زن نمي‌تواند بيشتر از مهر‌المثل معين نمايد.

ماده 1091- براي تعيين مهرالمثل بايد حال زن از حيث شرافت خانوادگي و ساير صفات و وضعيت او نسبت به اماثل و اقران و اقارب و همچنين معمول محل و غيره در نظر گرفته شود.

ماده 1092- هرگاه شوهر قبل از نزديكي زن خود را طلاق دهد زن مستحق نصف مهر خواهد بود و اگر شوهر بيش از نصف مهر را قبلاً داده باشد حق دارد مازاد از نصف را عيناً يا مثلاً يا قيمتاً استرداد كند.

ماده 1093- هرگاه مهر در عقد ذكر نشده باشد و شوهر قبل از نزديكي و تعيين مهر زن خود را طلاق دهد زن مستحق مهرالمتعه است و اگر بعد از آن طلاق دهد زن مستحق مهرالمثل خواهد بود.

ماده 1094- براي تعيين مهرالمتعه حال مرد از حيث غنا و فقر ملاحظه مي‌شود.

ماده 1095- در نكاح منقطع عدم ذكر مهر در عقد موجب بطلان است.

ماده 1096- در نكاح منقطع موت زن در اثناي مدت موجب سقوط مهر نمي‌شود و همچنين است اگر شوهر تا آخر مدت با او نزديكي نكند.

ماده 1097- در نكاح منقطع هرگاه شوهر قبل از نزديكي تمام مدت نكاح را ببخشد بايد نصف مهر را بدهد.

ماده 1098- در صورتي كه عقدنكاح اعم از دائم يا منقطع باطل بوده و نزديكي واقع نشده زن حق مهر ندارد و اگر مهر را گرفته شوهر مي‌تواند آن را استرداد نمايد.

ماده 1099- در صورت جهل زن به فساد نكاح و وقوع نزديكي زن مستحق مهرالمثل است.

ماده 1100- در صورتي كه مهرالمسمي مجهول باشد يا ماليت نداشته باشد يا ملك غير باشد در صورت اول و دوم زن مستحق مهرالمثل خواهد بود و در صورت سوم مستحق مثل يا قيمت آن خواهد بود مگر اينكه صاحب مال اجازه نمايد.

ماده 1101- هرگاه عقد نكاح قبل از نزديكي به جهتي فسخ شود زن حق مهر ندارد مگر در صورتي كه موجب فسخ، عنن باشد كه در اين صورت با وجود فسخ نكاح، زن مستحق نصف است.