در شرايط اقرار

ماده 1259- اِقرار عبارت از اِخبار به حقي است براي غير بر ضرر خود.

ماده 1260- اِقرار واقع مي‌شود به هر لفظي که دلالت بر آن نمايد.

ماده 1261- اشاره شخص لال که صريحاً حاکي از اقرار باشد صحيح است.

ماده 1262- اقرار کننده بايد بالغ و عاقل و قاصد و مختار باشد بنابراين اقرار صغير و مجنون در حال ديوانگي و غير قاصد و مکره مؤثر نيست.

ماده 1263- اقرار سفيه در امور مالي مؤثر نيست.

ماده 1264- اقرار مفلس و ورشکسته نسبت به اموال خود بر ضرر ديان نافذ نيست.

ماده 1265- اقرار مدعي‌افلاس و ورشکستگي در امور راجعه به اموال خود به ملاحظه حفظ حقوق ديگران منشاء اثر نمي‌شود. تا افلاس يا عدم افلاس او معين گردد.

ماده 1266- در مقرّله اَهليت شرط نيست ليکن بر حسب قانون بايد بتواند داراي آنچه به نفع او اقرار شده است بشود.

ماده 1267- اقرار به نفع متوفا درباره ورثه او مؤثر خواهد بود.

ماده 1268- اقرار معلّق مؤثر نيست.

ماده 1269- اقرار به امري که عقلاً يا عادتاً ممکن نباشد و يا برحسب قانون صحيح نيست اثري ندارد.

ماده 1270- اقرار براي حمل در صورتي مؤثر است که زنده متولد شود.

ماده 1271- مقرله اگر به کلي مجهول باشد اقرار اثري ندارد و اگر في‌الجمله معلوم باشد مثل اقرار براي يکي از دو نفر معين صحيح است.

ماده 1272- در صحت اقرار تصديق مقرله شرط نيست ليکن اگر مفاد اقرار را تکذيب کند اقرار مزبور در حق او اثري نخواهد داشت.

ماده 1273- اقرار به نسب در صورتي صحيح است که اولاً تحقق نسب برحسب عادت و قانون ممکن باشد ثانياً کسي که به نسب او اقرار شده تصديق کند مگر در مورد صغيري که اقرار بر فرزندي او شده به شرط آنکه منازعي در بين نباشد.

ماده 1274- اختلاف مُقِرّ و مُقِرّله در سبب اِقرار مانع صحت اِقرار نيست.