قرارهايي است كه جهت حفظ حقوق احتمالي يكي از اصحاب دعوا يا شخص ثالث در جريان دادرسي صادر مي‌شود. (مثل قرار ملاقات يكي از والدين با فرزند صغير خود، قرار تأمين خواسته، قرار تأمين دعواي واهي، قرار تأمين اتباع بيگانه و دستور موقت) كه اگرچه قانونگذار عنوان قرار را بر دستور موقت نگذاشته است، اما در عمل بعضاً به صورت قرار صادر مي‌شود. اين قرارها هيچ اثري در ماهيت دعوا ندارند و آن بخش از آن‌ها كه قابل اعتراض هستند (مثل قرار تأمين خواسته) بايد دادنامه و ابلاغ شوند.
ـ قرار تأمين خواسته و دستور موقت مستقلاً قابل تجديدنظر نيستند اما قرار تأمين خواسته به موجب ماده 116 قابل اعتراض در دادگاه صادركننده‌ي آن مي‌باشد.