استصحاب وجودي و عدمي:

استصحاب "وجودي" عبارت است از اين كه وجود چيزي كه قبلاً مسلّم بوده مورد ترديد قرار گيرد و آن را موجود فرض كنند مانند استصحاب دين مصداق مادة 198 قانون آيين دادرسي مدني، استصحاب وجود غايب مفقود الاثر و مانند اينها.

استصحاب "عدمي" عبارت است از اين كه عدم چيزي كه در سابق محرز و مسلم بوده وجود آن در زمان بعد مورد ترديد قرار گيرد آن را معدوم فرض كنند مانند استصحاب اعسار و عدم قدرت مديون بر تأديه محكوم به، وقتي كه اعسار او قبلاً مورد حكم قرار گرفته باشد.

اصل عدم و استصحاب عدمي:

تفاوت بين اصل عدم و استصحاب عدمي، از نظر آن‌ها كه هر دو را قبول دارند، اين است كه در استصحاب عدم، رعايت حالت سابقه ملحوظ است ولي در اجراي اصل عدم به حالت سابقه توجهي نمي‌شود.