چنانچه كفالت به اذن مكفول منعقد شود، كفيل مي‌تواند از مكفول بخواهد كه حاضر شود يا حق دارد از دادگاه احضارش را مطالبه كند و هر گاه مكفول حاضر نشود و موجب ورود خسارت به كفيل گردد، بايد آن را جبران نمايد اما اگر كفالت بدون رضاي مكفول باشد، قرارداد ميان كفيل و مكفول‌له تعهدي براي مكفول ايجاد نمي‌كند.

مطابق ماده 751 قانون مدني: «هر گاه كفالت به اذن مكفول بوده و كفيل با عدم تمكن از احضار حقي را كه به عهدة او است اداء نمايد و يا به اذن او اداء حق كند، مي‌تواند به مكفول رجوع كرده آنچه را كه داده اخذ كند و اگر هيچيك به اذن مكفول نباشد حق رجوع نخواهد داشت». در اين ماده، چند فرض پيش‌بيني شده است: حالتي كه عقد كفالت به اذن مكفول منعقد شود و بعداً مكفول حاضر نشود كه در اين صورت، كفيل بعد از پرداخت خسارت مي‌تواند به مكفول مراجعه كند البته به شرط آنكه كفيل از مكفول بخواهد و مكفول حاضر نشود. حالت دوم آنست كه عقد كفالت بدون اذن مكفول منعقد شود، اما مكفول اذن پرداخت را بدهد كه در اين صورت نيز، كفيل مي‌تواند به مكفول مراجعه كند. اما اگر عقد و پرداخت، هيچكدام با اذن مكفول صورت نگيرد، كفيل نمي‌تواند براي پرداخت خسارت به مكفول مراجعه كند. همچنين اگر كفيل يا مكفول‌له، در مورد وجه التزام به توافق برسند، فقط در صورتي كفيل مي‌تواند در خصوص وجه التزام به مكفول مراجعه نمايد كه عقد كفالت همراه با وجه التزام با اذن مكفول، منعقد شده باشد يا مكفول بعد از عقد به وجه التزام رضايت دهد.