قطع ذاتاً حجت است.

ظن ذاتاً حجت نيست ولي قابليت آنرا دارد حجت شناخته شود. اصل حرمت عمل بر ظن مي‌باشد مگر در مورد ظن غير معتبر که حجت نيست و بايد آن را مانند شك فرض كرد.

شك قطعاً حجت نيست.

ظن معتبر حجت است: مثل حجيت امارات: شارع مفاد اماره را حكم مماثل حكم واقعي دانسته است. 

حجيت اماره جنبه طريقت دارد نه موضوعيت: يعني خلاف آنرا با دليل ديگري مي‌توان اثبات كرد.