چهار اصل مهم عملي : 

1- برائت : حالت سابقه مدنظر نيست، عمل به احتياط ممكن ولي دليلي بر وجوب عمل به احتياط وجود ندارد.

2- استصحاب : حالت سابقه مورد توجه قرار گيرد اين اصل جاري مي‌شود (این اصل بر اصول ديگر مقدم است).

3- احتياط: حالت سابقه مورد توجه قرار ندارد ولي دليلي بر عمل به احتياط داريم: احتياط مي‌كنيم.

3- تخيير: حالت سابقه مورد توجه قرار ندارد و عمل بر احتياط ممكن نيست.

چهار اصل عملي بر حسب حالت سابقه

حالت سابقه مورد توجه قرار مي‌گيرد: استحصاب

حالت سابقه نباشد

عمل به احتياط ممكن نباشد: اصل تخییر جاری می شود.

عمل به احتياط ممكن باشد

اگر دليلي بر وجوب عمل بر احتياط وجود داشته باشد:اصل احتياط جاری می شود.

اگر دليلي بر وجوب عمل بر احتياط وجود نداشته باشد: اصل برائت اجرا می شود.

اصول محرزه و غير محرزه

واقع را احراز و تعيين كند مانند استصحاب، صحت، فراغ و تجاوز.

واقع را احراز و تعيين نكند مانند برائت، تخيير، احتياط.