حجيت قطع و ظن

قطع ذاتاً حجت است.

ظن ذاتاً حجت نيست ولي قابليت آنرا دارد حجت شناخته شود. اصل حرمت عمل بر ظن مي‌باشد مگر در مورد ظن غير معتبر که حجت نيست و بايد آن را مانند شك فرض كرد.

شك قطعاً حجت نيست.

ظن معتبر حجت است: مثل حجيت امارات: شارع مفاد اماره را حكم مماثل حكم واقعي دانسته است. 

حجيت اماره جنبه طريقت دارد نه موضوعيت: يعني خلاف آنرا با دليل ديگري مي‌توان اثبات كرد.
 

 

حجيت شهرت

فتوايی : بيشتر فقها در مساله‌اي يكسان فتوا داده باشند ، حجت نمي‌باشد.

روايتي: راويان بسياري روايتي را در كتب احاديث خود قبل از كتب اربعه نوشته باشند ، حجت مي‌باشد.

عملي: به كار گرفتن حديثي به طور مشهور در مقام فتوا دادن : اگر بين متقدمين (قدما) باشد به نحوي كه به زمان معصوم رسيده باشد.