حظر يعني منع و محظور يعني ممنوع. اصل اباحه بدين معناست كه هرگاه در حلال يا حرام بودن چيزي شك كنيم، اصل و قاعده اين است كه حرام نباشد. مثلاً تصرف در حريم به نحوي كه زياني براي صاحب حق حريم نداشته باشد، مستند به اصل اباحه و جايز خواهد بود مانند عبور از زمين بدون مالك كه حريم چاه آب ديگري باشد. اصل اباحه شباهت زيادي به اصل برائت دارد و اصل حظر شبيه اصل احتياط است ولي بين آن‌‌ها فرق‌هايي است از جمله:

1. اصل برائت و احتياط در مقام اثبات حكم ظاهري به كار گرفته مي‌شوند يعني با فرض اين كه حكم واقعي مسأله را نمي‌دانيم، مي‌خواهيم بدانيم در مقام عمل چه بايد كرد و حكم ظاهري قضيه چيست؟ ولي اصل اباحه و حظر براي فهميدن و شناختن حكم واقعي قضيه است.
2. اصل حظر و اباحه صرفاً اصلي عقلي هستند، در حالي كه اصل بَرائت و احتياط ممكن است اصل شرعي باشند يا عقلي.
3. اصل برائت و اشتغال براي درك و فهم تكليف و وظيفة افراد و ناظر به عمل مكلف است مثلاً هر گاه بخواهيم بدانيم، آوازخواندن (غنا) حرام است يا حلال، مسأله مشمول اصل اشتغال يا برائت است ولي اصل حظر و اباحه براي شناختن حكم موضوعي است مثل اين كه هر گاه بخواهيم بدانيم مالي كه صاحبش از آن اعراض كرده چه حكمي دارد مباح است يا نه؟ جاي به كار بردن اصل حظر است. اصل برائت و احتياط را اصل حكمي و حظر و اباحه را اصل موضوعي مي‌گويند.