اماره چيزي است كه مثبت حكم وضعي يا موضوعي از موضوعات احكام تكليفي باشد و به لحاظ كشف از واقع حجّت شناخته شده باشد مانند امارة يد و تصرف كه مثبت مالكيت متصرف و ذواليد است و مانند امارة فراش كه مثبت نسب و مبتني بر غلبه است.

نكته: منظور از اماره در اينجا امارة قانوني است نه امارة قضايي.

چند مثال:

بيّنة شرعي، اَماره است براي اثبات مفاد آن اعم از زوجيت، مالكيت، جرم و غيره.

سوق مسلمين يا بازار مسلمانان امارة تذكيه و طهارت گوشت و نان و ديگر خوردني‌هاست.

نكته: تعريف ديگري نيز براي اَماره وجود دارد بدين بيان كه اَماره چيزي است كه به طور ظني كاشف از حكم يا موضوعي باشد و در اين صورت، دليل عبارت از چيزي است كه به طور قطع كاشف از حكم يا موضوعي باشد. بنابراين تعريف، فرق اماره و دليل منحصر مي‌شود به جنبة قطعي بودن دليل و ظني بودن اماره.