اختلاف در صلاحيت به نفيي و اثباتي قابل تفكيك است:

الف. اختلاف نفيي در صلاحيت:

اگر دادگاه خود را صالح نداند با صدور قرار عدم صلاحيت، پرونده را به دادگاهي كه صالح تشخيص مي‌دهد  مي‌فرستد در اين صورت اگر دادگاه مرجوع اليه، ادعاي عدم صلاحيت را نپذيرد (يعني دادگاه اول كه قرار عدم صلاحيت صادر نموده را صالح بداند) اختلاف در صلاحيت محقق شده است. بنابراين، دو دادگاه مزبور هيچ يك خود را صالح به رسيدگي نمي‌دانند. در اين صورت دادگاه مرجوع اليه بايد پرونده را به مرجع حل اختلاف بفرستد.

نكته: مرجع حل اختلاف بايد خارج از نوبت به موضوع رسيدگي نمايد.

نكته: رأي مرجع حل اختلاف در خصوص تشخيص صلاحيت لازم الاتباع مي باشد.

ب. اختلاف اثباتي در صلاحيت:

اختلاف در صلاحيت در صورتي اثباتي شمرده مي‌شود كه دعوا در دو يا چند مرجع مطرح شود و هر دو يا همگي خود را صالح دانسته و از صدور قرار عدم صلاحيت، علي رغم آگاهي از طرح امر در ساير مراجع، خودداري نمايند.