اقسام حقیقت

عبارتند از حقیقت لغوی، حقیقت عرفی (عرف عام و عرف خاص) و حقیقت شرعی.

حقیقت شرعی، عبارت است از الفاظی که در زمان پیامبر و صحابه، از معنی خود جدا شده تا آنجا که بدون قرینه بر معانی شرعی منظور دلالت داشته باشد. مثلاً کلمه صلوه در لغت به معنای دعا و در شرع به معنای نماز است یا به عبارتی شارع الفاظ عبادت را در معانی جدید به عنوان معنای حقیقی نه مجازی استعمال می­کند. بحث الفاظ در قانون را حقیقت قانونی می­گویند. ماده 1093 ق.م واژه مهرالمتعه.