ماده 116- شركت تضامني شركتي است كه در تحت اسم مخصوص براي امور تجارتي بين دو يا چند نفر با مسئوليت تضامني تشكيل مي‌شود : اگر دارايي شركت براي تأديه تمام قروض كافي نباشد هر يك از شركاء مسئول پرداخت تمام قروض شركت است.

هر قراري كه بين شركاء برخلاف اين ترتيب داده شده باشد در مقابل اشخاص ثالث كان لم يكن خواهد بود.

ماده 117- در اسم شركت تضامني بايد عبارت (شركت تضامني) و لااقل اسم يك نفر از شركاء ذكر شود. در صورتي كه اسم شركت مشتمل بر اسامي تمام شركاء نباشد بايد بعد از اسم شريك يا شركايي كه ذكر شده است عبارتي از قبيل (وشركاء) يا (و برادران) قيد شود.

ماده 118- شركت تضامني وقتي تشكيل مي‌شود كه تمام سرمايه نقدي تأديه و سهم‌الشركه غيرنقدي نيز تقويم و تسليم شده باشد.

ماده 119- در شركت تضامني منافع به نسبت سهم الشركه بين شركاء تقسيم مي‌شود مگر آنكه شركت نامه غير از اين ترتيب را مقرر داشته باشد.

ماده 120- در شركت تضامني شركاء بايد لااقل يك نفر از ميان خود يا از خارج به سمت مديري معين نمايند.

ماده 121- حدود مسئوليت مدير يا مديران شركت تضامني همان است كه در ماده 51 مقرر شده.

ماده 122- در شركتهاي تضامني اگر سهم‌الشركه يك يا چند نفر غيرنقدي باشد بايد سهم‌الشركه مزبور قبلاً بتراضي تمام شركاء تقويم شود.

ماده 123- در شركت تضامني هيچ يك از شركاء نمي‌تواند سهم خود را به ديگري منتقل كند مگر به رضايت تمام شركاء.

ماده 124- مادام كه شركت تضامني منحل نشده مطالبه قروض آن بايد از خود شركت به عمل آيد و پس از انحلال طلبكاران شركت مي‌تواند براي وصول مطالبات خود به هر يك از شركاء كه بخواهند و يا به تمام آنها رجوع كنند، در هر حال هيچ يك از شركاء نمي‌توانند به استناد اينكه ميزان قروض شركت از ميزان سهم او در شركت تجاوز مي‌نمايد از تأديه قروض شركت امتناع ورزد. فقط در روابط بين شركاء مسئوليت هر يك از آنها در تأديه قروض شركت به نسبت سرماية خواهد بود كه در شركت گذاشته است آن هم در صورتي كه در شركت نامه ترتيب ديگري اتخاذ نشده باشد.

ماده 125- هركس بعنوان شريك ضامن در شركت تضامني موجود داخل شود متضامناً با ساير شركاء مسئول قروضي هم خواهند بود كه شركت قبل از ورود او داشته اعم از اينكه در اسم شركت تغييري داده شده يا نشده باشد. هر قراري كه بين شركاء برخلاف اين ترتيب داده شده باشد در مقابل اشخاص ثالث كان لم يكن خواهد بود.

ماده 126- هرگاه شركت تضامني منحل شود مادام كه قروض شركت از دارايي آن تأديه نشده هيچ يك از طلبكاران شخصي شركاء حقي در آن دارايي نخواهد داشت. اگر دارايي شركت براي پرداخت قروض آن كفايت نكند طلبكاران شركت حق دارند بقيه طلب خود را از تمام يا فردفرد شركاء ضامن مطالبه كنند ولي در اين مورد طلبكاران شركت بر طلبكاران شخصي شركاء حق تقدم نخواهند داشت.

ماده 127- به ورشكستگي شركت تضامني بعد از انحلال نيز مي‌توان حكم داد مشروط به اينكه دارايي شركت تقسيم نشده باشد.

ماده 128- ورشكستگي شركت ملازمه قانوني با ورشكستگي شركاء و ورشكستگي بعضي از شركاء ملازمه قانوني با ورشكستگي شركت ندارد.

ماده 129- طلبكاران شخصي شركاء حق ندارند طلب خود را از دارايي شركت تأمين يا وصول كنند ولي مي‌توانند نسبت به سهميه مديون خود از منافع شركت يا سهمي كه در صورت انحلال شركت ممكن است به مديون مزبور تعلق گيرد هر اقدام قانوني كه مقتضي باشد به عمل آورند.

طلبكاران شخصي شركاء در صورتي كه نتوانسته باشند طلب خود را از دارايي شخصي مديون خود وصول كنند و سهم مديون از منافع شركت كافي براي تأديه طلب آنها نباشد مي‌توانند انحلال شركت را تقاضا نمايند (اعم از اينكه شركت براي مدت محدود يا غيرمحدود تشكيل شده باشد) مشروط بر اين كه لااقل شش‌ماه قبل قصد خود را به وسيله اظهارنامه رسمي به اطلاع شركت رسانيده باشد. در اين صورت شركت يا بعضي از شركاء مي توانند مادام كه حكم نهايي انحلال صادر نشده با تأديه طلب داينين مزبور تا حد دارايي مديون در شركت يا با جلب رضايت آنان بطريق ديگر از انحلال شركت جلوگيري كنند.

ماده 130- نه مديون شركت مي‌تواند در مقابل طلبي كه ممكن است از يكي از شركاء داشته باشد استناد به تهاتر كند نه خود شريك مي‌تواند در مقابل قرضي كه ممكن است طلبكار او به شركت داشته باشد به تهاتري استناد نمايد. معذالك كسي كه طلبكار شركت و مديون يكي از شركاء بوده و پس از انحلال شركت طلب او لاوصول مانده در مقابل آن شريك حق استناد به تهاتر خواهد داشت.

ماده 131- در صورت ورشكستگي يكي از شركاء و همچنين در صورتي كه يكي از طلبكاران شخصي يكي از شركاء به موجب ماده 129 انحلال شركت را تقاضا كرد ساير شركاء مي‌توانند سهم آن شريك را از دارايي شركت نقداً تأديه كرده و او را از شركت خارج كنند.

ماده 132- اگر در نتيجه ضررهاي وارده سهم الشركه شركاء كم شود مادام كه اين كمبود جبران نشده تأديه هر نوع منفعت به شركاء ممنوع است.

ماده 133- جز در مورد فوق هيچ يك از شركاء را كه شركت نمي‌تواند به تكميل سرمايه كه به علت ضررهاي وارده كم شده است ملزم كرده و يا او را مجبور نمايد بيش از آن چه كه در شركت‌نامه مقرر شده است به شركت سرمايه دهد.

ماده 134-  هيچ شريكي نمي‌تواند بدون رضايت ساير شركاء (به حساب شخص خود يا به حساب شخص ثالث) تجارتي از نوع تجارت شركت نموده و يا به عنوان شريك ضامن يا شريك با مسئوليت محدود در شركت ديگري كه نظير آن تجارت را دارد داخل شود.

ماده 135- هر شركت تضامني مي‌تواند با تصويب تمام شركاء به شركت سهامي مبدل گردد در اين صورت رعايت تمام مقررات راجعه به شركت سهامي حتمي است.

ماده 136- شركت تضامني در موارد ذيل منحل مي‌شود :

الف- در مورد فقرات 1 و 2 و 3 ماده 93

ب- در صورت تراضي تمام شركاء

ج- در صورتي كه يكي از شركاء به دلايلي انحلال شركت را از محكمه تقاضا نمايد و محكمه آن دلايل را موجه دانسته و حكم به انحلال بدهد.

د- درصورت فسخ يكي از شركاء مطابق ماده 137

ه- در صورت ورشكستگي يكي از شركاء مطابق ماده 138

و- در صورت فوت يا محجوريت يكي از شركاء مطابق مواد 139 و 140

تبصره-  در مورد بند – ج- هرگاه دلايل انحلال منحصراً مربوط به شريك يا شركاء معين باشد محكمه مي‌تواند به تقاضاي ساير شركاء به جاي انحلال حكم اخراج آن شريك يا شركاي معين را بدهد.

ماده 137- فسخ شركت در صورتي ممكن است كه در اساسنامه اين حق از شركاء سلب نشده و ناشي از قصد اضرار نباشد- تقاضاي فسخ بايد شش‌ماه قبل از فسخ كتباً به شركاء اعلام شود.

اگر موافق اساسنامه بايد سال به سال به حساب شركت رسيدگي شود فسخ در موقع ختم محاسبه ساليانه به عمل مي‌آيد.

ماده 138- در مورد ورشكستگي يكي از شركاء انحلال وقتي صورت مي‌گيرد كه مدير تصفيه كتباً تقاضاي انحلال شركت را نموده و از تقاضاي مزبور شش‌ماه گذشته و شركت مدير تصفيه را از تقاضاي انحلال منصرف نكرده باشد.

ماده 139-  در صورت فوت يكي از شركاء بقاء شركت موقوف بر رضايت ساير شركاء و قائم مقام متوفي خواهد بود.

اگر ساير شركاء به بقاء شركت تصميم نموده باشند قائم مقام متوفي بايد در مدت يك ماه از تاريخ فوت رضايت يا عدم رضايت خود را راجع به بقاء شركت كتباً اعلام نمايد در صورتي كه قائم مقام متوفي رضايت خود را اعلام نمود نسبت به اعمال شركت در مدت مزبور از نفع و ضرر شريك خواهد بود ولي در صورت اعلام عدم رضايت در منافع حاصله در مدت مذكور شريك بوده و نسبت به ضرر آن مدت سهيم نخواهد بود. سكوت تا انقضاي يك ماه در حكم اعلام رضايت است.

ماده 140- در مورد محجوريت يكي از شركاء‌ مطابق مدلول ماده فوق عمل خواهد شد.