ماده 1062- نكاح واقع مي‌شود به ايجاب و قبول به الفاظي كه صريحاً دلالت بر قصد ازدواج نمايد.

ماده 1063- ايجاب و قبول ممكن است از طرف خود مرد و زن صادر شود و يا از طرف اشخاصي كه قانوناً حق عقد دارند.

ماده 1064- عاقد بايد عاقل و بالغ و قاصد باشد.

ماده 1065- توالي عرفي ايجاب و قبول شرط صحت عقد است.

ماده 1066- هرگاه يكي از متعاقدين يا هر دو لال باشند عقد به اشاره از طرف لال نيز واقع مي‌شود مشروط بر اينكه به‌طور وضوح حاكي از انشاي عقد باشد.

ماده 1067- تعيين زن و شوهر به نحوي كه براي هيچ يك از طرفين در شخص طرف ديگر شبهه نباشد شرط صحت نكاح است.

ماده 1068- تعليق در عقد موجب بطلان است.

ماده 1069- شرط خيار فسخ نسبت به عقد نكاح باطل است ولي در نكاح دائم شرط خيار نسبت به صداق جايز است مشروط بر اينكه مدت آن معين باشد و بعداز فسخ مثل آنست كه اصلاً مَهر ذكر نشده باشد.

ماده 1070- رضاي زوجين شرط نفوذ عقد است[1] و هرگاه مكره بعداز زوال كُره عقد را اجازه كند نافذ است مگر اينكه اكراه به درجه‌اي بوده كه عاقد فاقد قصد باشد.