ماده 1133(اصلاحي 19/8/1381)- مرد مي‌تواند با رعايت شرايط مقرر در اين قانون با مراجعه به دادگاه تقاضاي طلاق همسرش را بنمايد.[1]

تبصره- زن نيز مي‌تواند با وجود شرايط مقرر در مواد (1119)،(1129)،(1130) اين قانون، از دادگاه تقاضاي طلاق نمايد.

ماده 1134- طلاق بايد به صيغه طلاق و در حضور لااقل دو نفر مرد عادل که طلاق را بشنوند واقع گردد.

ماده 1135- طلاق بايد مُنَجَّز باشد و طلاق مُعلَّق به شرط، باطل است.

ماده 1136- طلاق دهنده بايد بالغ و عاقل و قاصد و مختار باشد.

ماده 1137- وليّ مجنون دائمي مي‌تواند در صورت مصلحت مولّي‌عليه، زن او را طلاق دهد.

ماده 1138- ممکن است صيغه طلاق را به توسط وکيل اجرا نمود.

ماده 1139- طلاق مخصوص عقد دائم است و زن منقطعه به انقضاي مدت يا بذل آن از طرف شوهر از زوجيت خارج مي‌شود.

ماده 1140- طلاق زن در مدت عادت زنانگي يا در حال نفاس صحيح نيست مگر اينکه زن حامل باشد يا طلاق قبل از نزديکي با زن واقع شود يا شوهر غايب باشد به‌طوري که اطلاع از عادت زنانگي بودن زن نتواند حاصل کند.

ماده 1141- طلاق در طُهر مواقعه صحيح نيست مگر اينکه زن يائسه يا حامل باشد.

ماده 1142- طلاق زني که با وجود اقتضاي سن عادت زنانگي نمي‌شود وقتي صحيح است که از تاريخ آخرين نزديکي با زن سه ماه گذشته باشد.