تابعيت:

تابعيت در لغت به معناي وابستگي است اما در اصطلاح حقوقي به معناي رابطه‌اي سياسي، حقوقي و معنوي است كه شخصي را به دولت معيني مرتبط مي‌سازد.

در رابطه با تابعيت نكات زير قابل توجه است:

الف) طرفين اين رابطه شخص و دولت هستند.

ب) اين رابطه يك رابطه سياسي است.

ج) اين رابطه يك رابطه حقوقي است.

نكته: رابطه تابعيت ميان فرد و دولت يك رابطه قانوني است.

ـ پيرامون تابعيت سه اصل مطرح شده است:

1. هر فردي بايد داراي تابعيت باشد (اصل لزوم تابعيت، نفي بي‌تابعيتي)

نكته: اشخاصي كه بدون تابعيت هستند اصطلاحاً آپاتريد ناميده مي‌شوند.

2. هيچ كس نبايد بيش از يك تابعيت داشته باشد (اصل وحدت تابعيت)

3. تابعيت يك امر هميشگي و زوال‌ناپذير نمي‌باشد (اصل تغييرپذيري تابعيت)

نكته: تنها عامل و مشخص‌كننده و اعطاكننده تابعيت اراده دولت است.

عوامل ايجاد بي‌تابعيتي عبارتند از:

بي‌تابعيتي در اثر مهاجرت

بي‌تابعيتي در اثر مجازات

بي‌تابعيتي در اثر تعارض قوانين مربوط به اعطاي تابعيت تولدي

بي‌تابعيتي در اثر ترك تابعيت بدون تحصيل تابعيت جديد

تخيير

نكته: قاعده پيوسته بودن تابعيت نتيجه اين اصل است كه هر فردي بايستي تابعيتي داشته باشد.

از اصل لزوم تابعيت دو نتيجه به دست مي‌آيد:

1. هر فردي به محض تولد بايد تبعه دولت معيني باشد.

2. هيچ كس نمي‌تواند تابعيت خود را ترك كند مگر آنكه تابعيت دولت ديگري را پذيرفته باشد.