ماده 825- وصيت بر دو قسم است: تمليكي وعهدي.

ماده 826- وصيت تمليكي عبارت است از اينكه كسي عين يا منفعتي را از مال خود براي زمان بعداز فوتش به ديگري مجاناً تمليك كند. وصيت عهدي عبارت است از اينكه شخصي يك يا چند نفر را براي انجام امر يا اموري يا تصرفات ديگري مأمور مي‌نمايد. وصيت كننده موصي، كسي كه وصيت تمليكي به نفع او شده است موصي‌له، مورد وصيت موصي‌به و كسي كه به موجب وصيت عهدي ولي بر مورد ثلث يا بر صغير قرار داده مي‌شود وصي ناميده مي‌شود.

ماده 827- تمليك به موجب وصيت محقق نمي‌شود مگر با قبول موصي‌له پس از فوت موصي.

ماده 828- هرگاه موصي‌له غير محصور باشد مثل اينكه وصيت براي فقرا يا امور عام‌المنفعه شود، قبول شرط نيست.

ماده 829- قبول موصي‌له قبل از فوت موصي مؤثر نيست و موصي مي‌تواند از وصيت خود رجوع كند حتي در صورتي كه موصي‌‌له موصي‌به را قبض كرده باشد.

ماده 830- نسبت به موصي‌له رد يا قبول وصيت بعداز فوت موصي معتبر است بنابراين اگر موصي‌له قبل از فوت موصي وصيت را رد كرده باشد بعداز فوت مي‌تواند آن را قبول كند و اگر بعداز فوت آن را قبول و موصي‌به را قبض كرد ديگر نمي‌تواند آن را رد كند ليكن اگر قبل از فوت قبول كرده باشد بعداز فوت قبول ثانوي لازم نيست.

ماده 831- اگر موصي‌له صغير يا مجنون باشد رد يا قبول وصيت با ولي خواهد بود.

ماده 832- موصي‌له مي‌تواند وصيت را نسبت به قسمتي از موصي‌به قبول كند در اين صورت وصيت نسبت به قسمتي كه قبول شده صحيح و نسبت به قسمت ديگر باطل مي‌شود.

ماده 833- ورثه موصي نمي‌تواند در موصي‌به تصرف كند مادام كه موصي‌له رد يا قبول خود را به آن‌ها اعلام نكرده است.

اگر تأخير اين اعلام موجب تضرّر ورثه باشد حاكم موصي‌له را مجبور مي‌كند كه تصميم خود را معين نمايد.

ماده 834- در وصيت عهدي قبول شرط نيست ليكن وصي مي‌تواند مادام كه موصي زنده است وصايت را رد كند و اگر قبل از فوت موصي رد نكرد بعداز آن حق رد ندارد اگرچه جاهل بر وصايت بوده باشد.