حجّيت شهرت:

اقسام شهرت:

شهرت بر سه قسم است: شهرت فتوايي، شهرت روايتي و شهرت عملي.

"شهرت فتوايي" عبارت است از اين كه بيش‌تر صاحب نظران و فقها در مسأله‌اي يكسان فتوا داده باشند بدون استناد به روايتي، خواه در آن مسأله روايتي وجود نداشته باشد يا وجود داشته باشد ولي بدان استناد نشده باشد.

"شهرت روايتي" عبارت است از اين كه روايتي را بيش‌تر راويان احاديث نقل كرده باشند و آن روايت در بيش‌تر كتب احاديث كه پيش از كتب اربعه: تهذيب، استبصار، كافي و من لايحضره الفقيه نوشته شده، وجود داشته باشد.

"شهرت عملي" عبارت است از به كار گرفتن حديثي به طور مشهور در مقام فتوا دادن.

حجّيت شهرت:

شهرت عملي اگر بين قدماي اصحاب بوده به نحوي كه به زمان معصوم (ع) رسيده باشد، حجّت است زيرا خود نوعي از تقرير است ولي شهرت عملي بين متأخّرين حجّت نيست.

شهرت روايتي حجّت است بدين معنا كه مي‌تواند ضعف سند خبر را جبران كند و به هنگام تعارض دو خبر، موجب ترجيح يكي از آن‌ها بر ديگري شود.

حجّيت شهرت فتوايي مورد اختلاف است. مشهور اصوليين شهرت فتوايي را مطلقاً حجت ندانسته و ادله‌اي را كه ديگران براي حجّيت شهرت به طور مطلق يا به طور تفصيل آورده‌اند، رد كرده‌اند.

نكته: اصوليين ظن مطلق را حجت نمي‌دانند.